Ne zor…..
Birini,
Bir sevgiyi,
Doğurmak.
Sevinirsin
Oldu diye.
Umutlanırsın,
Kendi kendine… durduk yere.
Bazı zamanlarda
Sorular kemirir aklını
Ne olacak bunun sonu…?
Nereye neye varacak…? diye
Zaman geçtikce
İçinde büyür
İçin içini kemirmeye,
Stresten….. durup dururken ağlamalar başlar…. yanağın ıslanır, bir anda
Sonra.
Ya biter, giderse…..
Telaşla yerinde mi diye kontrol etmeler,
Alnında terlerle uyanmalar.
ve….
Doğdu mu güneş,
Çığlık çığlığa (en sonunda)
Sol göğüsünde onu gördüğünde
Ne korku kalır içirde,
Ne de varlığını sorgulama.
Aşk işte.
Doğması da,
Bitmesi de,
Bin bir sancı….
Lakin bunu en iyi kadınlar anlar galiba…..
FİKRET DEMİR
